donderdag, november 15, 2007

Ballare, oh-oh!

1974, verliefd en met m'n vriendje op vakantie. Backpacken heet dat nu, geloof ik. Met een knaloranje rugzak zo'n twaalf uren in de trein, half liggend in het gangpad tot Milaan en daarna verder met een boemeltreintje. Wie ons afhaalde, weet ik niet meer, maar het moet de italiaanse uit ons vriendenclubje of haar oom zijn geweest die ons naar de camping aan de kust reed. We gingen graag kamperen, ondanks het ongemak van de koude douche of erger de hurk-wc. Heerlijk vonden we het: de mooie helderblauwe zee, het warme zand en de zon! Na de ravioli met brood en wijn, elke avond het dorp in om een Italiaans ijsje te eten en daarna met zijn vieren lachend teruglopen in de zwoele avondlucht. Gesprekken tot diep in de nacht bij een kaars op een chiantifles. Soms gingen we naar een van de dancings in een dorp verderop. Italiaanse meisjes kwamen daar niet. Alleen italiaanse jongens of groepjes zoals wij, toeristen. 'Ballare?', vroegen de ragazzi, maar ik bleef heel dicht bij mijn vrienden in de buurt, een beetje bang van deze opdringerige jongens die je zomaar bij je arm pakten als je even langs ze moest. Ze zijn inmiddels getrouwd en la famiglia is het belangrijkste in hun leven. De avontuurtjes met een blonde Olandese met mooie helderblauwe ogen en een huid nog warm van de zon behoren meestal tot het verleden. Maar soms...

Geen opmerkingen: