maandag, november 26, 2007

De lange arm der wet

Een aantal jaren geleden woonde ik een appartament met een prachtig uitzicht over het park van Florence. Het zicht recht naar beneden was iets minder aantrekkelijk. Er was een verlaten terrein waar eens een bedrijfje was geweest, alles wat ervan over was, waren twee loodsen van golfplaat en een klein gebouwtje.
Op een gegeven moment namen drie Oost-Europeanen hun intrek in het gebouwtje. Iedere ochtend vertrokken ze in alle vroegte en kwamen pas 's middags weer terug. Ze veegden netjes de vloer, wasten zich buiten aan de wasbak en deden hun behoefte in de struiken. Niemand had last van ze en ze hebben er maanden in alle rust gewoond.
Totdat de twee loodsen ook bewoond werden. Binnen enkele dagen groeide de groep uit tot een stuk of 30. Het terrein vervuilde snel, overal lagen vuilniszakken en viezigheid. Enkele van onze buren belden de politie, maar er kwam niemand omdat het privè terrein was.

Op een nacht werden we rond twee uur wakker van de herrie. Er was iets aan de hand beneden. Vanaf het balkon zagen we hoe men bezig was om alles in de loodsen kort en klein te slaan, er klonk dronkemans gebral. Binnen korte tijd escaleerde dit in een vechtpartij tussen twee groepen, er werd gedreigd en geslagen met grote stukken hout.
We belden de politie. Ze hadden al meerdere meldingen binnen gekregen en ze waren onderweg. Na een tijdje zagen we de agenten met zaklantaarns het terrein op komen. De vechtersbazen zagen hen ook en vluchtten weg naar de hoger gelegen spoorbaan, vanwaar ze alles konden zien. Een aantal vluchtte de nacht in. De politie kreeg er drie te pakken, ze moesten op de grond gaan zitten. Ik kon niet verstaan wat er gezegd werd, maar ik kon wel alles zien. De politie inspecteerde het terrein en ging weer weg, de drie mannen lieten ze achter. Ze hadden hen niet eens om hun papieren gevraagd.

Mijn vriend was woedend, belde opnieuw met de politie en liet duidelijk merken hoe hij erover dacht. Of hij naar beneden wilde gaan, dan zou de politie bij ons langskomen om erover te praten. We schoten snel wat kleren aan en gingen de straat op. Even later arriveerde er een dienstauto met twee agenten. Het leek alsof ze zo uit een tv serie waren gestapt, met zorgvuldig bijgewerkte ringbaardjes en veel aftershave. Een agent legde uit dat wij wel moesten begrijpen dat hun eigen veiligheid voorop staat en dat ze maar zeer beperkte middelen hebben om dit soort criminaliteit tegen te gaan. Verder zei hij dat ze de bewoners van de flat op de balkons hadden zien staan, maar dat niemand hen had gewaarschuwd dat de groep zich naar het spoor verplaatst had en ze daar stond uit te lachen. Hij wilde de identiteitskaart van mijn Italiaanse vriend zien, die had hij niet bij zich en hij werd naar boven gestuurd om hem te gaan halen. Ik bleef op straat achter met de agent. Ik vertelde hem dat ik buitenlandse ben en dat het me vaak overkomt dat ik me moet identificeren. Ik vroeg hem waarom ze die mannen niet om papieren hadden gevraagd. Hij begon een heel verhaal, maar gaf geen antwoord op mijn vraag. Mijn vriend kwam terug met zijn identiteitskaart en de agent noteerde zijn gegevens. Voordat ze weer weg reden, zei hij ons dat we op onze woorden moesten letten als we het alarmnummer belden, ze hadden mijn vriend kunnen beboeten voor wat hij had gezegd, maar voor deze keer kwam hij er met een waarschuwing af.

Een aantal maanden later reden er om 5 uur 's morgens buldozers het terrein onder onze flat op. De clandestiene bewoners werden van hun bed gelicht en de loodsen werden met de grond gelijk gemaakt. We lazen in de krant dat deze aktie deel uit maakte van een grotere operatie. In de nabije omgeving van het park werden honderden arrestaties verricht en velen werden terug gestuurd naar hun land van herkomst.

1 opmerking:

Paula di Paola zei

Eigenlijk een triest verhaal. Je beschreef eerst de mensen die daar eerst woonden, en dat ging nog. Die tweede groep heeft alles bedorven voor de anderen. Het is jammer voor die personen, die het goed bedoelen...
Wat de politie betreft...ja, ze hebben meer moed jou naar je identieteitskaart te vragen, als aan die mensen, want je weet maar nooit... Dat ze zo raar reageerden is hun persoonlijke onmacht. Zo zie ik dat. Er gebeurt voortaan zo veel, dat je misschien zelf niet meer weet wat je nou beter wel of niet doet.