Toeval, of niet...

We zijn een weekje naar Amsterdam geweest en vrijdag keerden we terug op Italiaanse bodem. Vrijdag keerden we terug, met onze voeten op de vloer.
Na een rustige vlucht en een vlekkeloze landing begroetten de weergoden ons op het vliegveld Valerio Catullo van Verona met een lekker zonnetje. Hetzelfde zonnetje als in Nederland, maar de heerlijk warme bries die hier in het Italiaanse de stralen begeleidden waren een verademing. Als speciale attractie op de vluchten die aankomen uit Amsterdam – het was mijn eerste keer – hebben de Italiaanse autoriteiten de dog-slalom uitgevonden. In de aankomsthal loopt men met een hond of drie tussen de passagiers rond. De beestjes krijgen de bijna volledige vrijheid om tussen de benen door naar hartelust aan broekspijpen, plooirokken en meer of minder fraaie, al dan niet behaarde kuiten te snuffelen. Als ze geïnteresseerd en kwispelstaartend op kruishoogte beginnen te snuffelen moet je oppassen: of je hebt je slecht gewassen, of je hebt souvenirs uit Amsterdam meegenomen die je beter daar had kunnen laten.
Wij vielen niet in de smaak bij de vrolijke viervoeters en zo stonden we al snel bij de balie om de parkeerplaats te betalen die we een week lang in beslag hadden genomen. We waren de vijfde in de rij. Dat zou een garantie moeten zijn voor een korte wachttijd, want ook je voorgangers moeten immers alleen maar even betalen. Toch? Het toeval wilde echter dat de eersten in de rij hun auto niet meer konden vinden. Stof genoeg dus voor een uitgebreide discussie tussen de “gedupeerden” voor het loket en de “verantwoordelijke” achter het loket. Een discussie die maar doorging en maar doorging zonder dat er een oplossing gevonden werd. Al na een dik kwartiertje kwam iemand op het lumineuze idee om achter het tweede loket plaats te nemen. Nog eens vijf minuten later waren alle papiertjes, sleuteltjes en verdere, voor een loket onmisbare voorwerpen in de juiste positie geplaatst en werden de eerste wachters geholpen. Tien minuten, en ook wij hadden aan onze financiële verplichtingen voldaan. Gepast, want wisselgeld was toevallig nog even niet aanwezig.
Op de bewaakte parkeerplaats stonden we niet veel later tegen de nieuwe parkeerschade op de rechter flank van onze vierwieler aan te kijken. Geen grote schade, maar schade. Een retourtje richting loket om verhaal te halen zou ons zeker nijdiger maken als dat we waren, dus we lieten het maar zoals het was. Het verhaal zou later wel komen.

Thuis komen na een vakantie is altijd bijzonder. Je treft het huis precies zo aan als dat je het achter gelaten hebt (als het goed is), maar het doet toch anders aan. Is het omdat je een week lang in een andere omgeving hebt gebivakeerd? Dat je lichaam, je zintuigen zich in de tussentijd geheroriënteerd hebben op hun nieuwe leefomgeving? Of “leeft” je woning verder, ook als jij er een tijdje niet bent? Gevoed door de smalle stroken licht die door de rolluiken heensijpelen krijgen de planten vrij spel en kunnen ongestoord die kant opgroeien die hen het beste uitkomt. De lucht is stil, ververst zich natuurlijk dankzij de planten. Een ideale temperatuur neemt het huis in zijn greep, creëert de laatste bouwstenen voor het in alle rust “overleven”.
En dan komen wij dus thuis, doen onze intrede in deze oase van rust. De rolluiken gaan omhoog, want het is te donker. De ramen gaan open, want de lucht ruikt te muf. De deuren blijven open, zodat de warme buitenlucht wat door het huis kan trekken. We herbepalen meteen de ideale omstandigheden voor ons huis, als kleine Willempjes de Veroveraar. Niemand uitgezonderd.

Aangezien ik het grootste deel van het overschot van mijn vakantiegeld bij loket 2 van het vliegveld in Verona achter heb gelaten besluit ik even bij de bank aan te wippen. Mijn bank heeft de beschikking over twee “bancomats” dus je hoeft nooit lang te wachten. Als ik zie dat de eerste “flappentap” bezet is schuif ik dan ook goedgeluimd door naar nummer twee. Het toeval wil echter dat deze op dat ogenblik buiten gebruik is voor het opnemen van contanten. Of ik van een andere dienst gebruik wil maken, vraagt het computerscherm me vriendelijk. De optie “kenbaar maken dat de banken hier tuig zijn gezien de schamele service die ze leveren voor de schandalig hoge kosten die ze aan hun klanten doorberekenen” blijkt niet aanwezig, dus geduldig schuif ik terug naar bancomat nummer 1. Daar wordt ik na even wachten netjes geholpen.
Zie je wel dat je je niet meteen druk moet maken? Het moge duidelijk zijn, ik ben nog in de vakantiestemming.
Ik besluit in mijn goedgeluimdheid ook gelijk maar even bij de “giornalaio” langs te gaan. “Internazionale”, een krantje, en ach, doe ook maar een kraslot van 1 euro. De krasloten blijken echter toevallig niet aangeleverd te zijn deze week en de giornalaio stelt voor om daar dan morgen nog even voor terug te komen. ,,Ci penso”, antwoord ik hem alsof het om de aankoop van een nieuw bankstel of een nieuwe koelkast gaat.
In werkelijkheid ben ik met mijn gedachten al elders. Drie maal toeval, binnen vier uur na terugkomst in Italië. Kan dat nog toeval zijn? Nee dus, in Italië niet. Hier moet ik op spelen, en ik loop door naar de achterkant van de krantenzaak waar je in de lotto kunt meespelen. Gelukkig ligt het dikke boek van de “smorfia” er op me te wachten en ik kies mijn 3 nummers.
Vliegveld: 37.
Bancomat: 30.
Giornalaio: 13.
Op Napoli.

De volgende avond is de trekking, maar het lot is me niet gunstig gezind. Dat is echter vrijwel normaal als je de ervaren spelers moet geloven. Je moet minstens drie keer spelen. En dus speel ik de dinsdag nog eens, en ook de donderdag. Steeds met hetzelfde resultaat. Niks dus.
Zou dit toeval zijn, of toch niet...